W kręgu Skamandra.

Skamander to najbardziej wpływowa grupa poetycka Polski niepodległej. Skamander to plejada poetów, której twórczość stanowi dzisiaj klasykę literatury polskiej XX w.

Grupa Skamander formowała się w Warszawie, w latach 1916 - 1919, wokół pism „Pro arte et studio" i „Pro arte". Wspólne występy odbywały się w literackiej kawiarni - kabarecie „pod Picadorem" od listopada 1918 r po marzec 1919. Ostateczne uformowanie się grupy nastąpiło na przełomie 1919 i 1920 r. W grudniu 1919 r poeci po raz pierwszy wystąpili pod nazwą Skamander, a w styczniu 1920 r ukazał się pierwszy numer czasopisma „Skamander". Nazwę zaczerpnięto bezpośrednio z dramatu Stanisława Wyspiańskiego „Akropolis", wywodzi się ona z geografii starożytnej - tak nazywała się rzeka opływająca starożytną Troję, wspomniana w „Iliadzie" Homera. Wybór nazwy dowodzi szacunku młodych poetów do tradycji i ich chęci nawiązywania do dorobku przeszłości. „Wielką piątkę" Skamandra stanowili: Julian Tuwim, Kazimierz Wierzyński, Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Lechoń i Antoni Słonimski. Za swego duchowego patrona skamandryci uważali Leopolda Staffa. Z kręgiem Skamandra związani także byli poeci „safelici", nie należący bezpośrednio do grupy: Kazimiera Iłłakowiczówna, Maria Pawlikowska - Jasnorzewska, Józef Wittlim i Jerzy Liebert. Za naczelnego krytyka literackiego Skamandrytów uchodził Karol Wiktor Zawodziński. Pismo „Skamander" ukazywało się nieregularnie od roku 1920 do 1928. Jego redaktorem był Mieczysław Grydrzewski. Wydawanie pisma wznowiono w latach 1935 - 1939. Skamandryci współpracowali także z innymi ważnymi pismami wojennymi, m.in: z „Wiadomościami literackimi" i satyrycznym „Cyrulikiem Warszawskim". Już w połowie lat dwudziestych można wyraźnie dostrzec rozluźnienie grupy, decydowały o tym zarówno względy artystyczne (zróżnicowanie poetyki), jak i społeczno - polityczne (zróżnicowanie postaw, m.in. w procesie Brzeskim w 1930 r.)